En toen zat Curacao op slot

We zijn weer een tijdje verder. Maar ondertussen is er zo veel veranderd. Alles. Wat begon met een heel goed jaar. Met veel werk, en veel leuke dagjes weg. Lekker eten. Drankjes doen. En in 1 keer is alles weg. Alle zekerheid is weg. Een virus heeft heel de wereld plat gelegd. En Curacao wordt niet overgeslagen. Vrijdag ochtend stond het nieuws vol dat er mogelijk iemand met het Coronavirus op Curacao was. Een paar uur later belde m’n broertje maar ik kon niet goed verstaan wat hij allemaal zei. iets over grenzen dicht..

Daarna stond ik in de supermarkt en ging op de wifi. Daar las ik het. Curacao afgesloten voor vluchten vanuit Europa. We waren er al een klein beetje bang voor, maar stiekem hoopte ik toch een beetje dat ’t allemaal wel mee zou vallen. Dat het niet meevalt merken we nu. Alles zit dicht. Gister met m’n schoonzusje het laatste drankje gedronken op het terras in Punda. Nu is er geen terras meer. Het is een stuk rustiger overal. Behalve in de supermarkt vorige week, daar heb ik een uur in de rij gestaan omdat we s’avonds wilden bbq’en. De stranden waren wel nog redelijk bezet vandaag. Er zijn immers nog steeds wat toeristen op het eiland. Maar alle restaurants en barretjes zijn dicht. Je kan er alleen afhalen. Zo’n vreemd gezicht die stilte en leegte op plekken waar normaal altijd wel iets te beleven valt.

Ik vraag me af hoe we hier uit gaan komen. Wijzelf als startende ondernemers. Maar ook wij als klein eiland. Er is veel armoede op Curacao. Veel mensen kwamen al maar net – of net niet – rond. Nu er voorlopig geen toeristen meer komen zijn ontzettend veel mensen hun werk kwijt, of werken vele uren minder. Terwijl de vaste lasten natuurlijk gewoon doorgaan. Op Curacao is geen sociaal vangnet zoals we in Nederland gewend zijn. Geen werk is geen geld. Maar het ziekenhuis heeft hier ook niet genoeg capaciteit om veel corona patienten tegelijk te helpen, dus ze doen er nu alles aan om het coronavirus tegen te houden hier. Dus ja, de maatregelen zijn nodig, maar ik ben zo bang dat heel het eiland kapot gaat zo. Laten we maar heel hard hopen dat dit heel snel voorbij is.

Wat eigenlijk het ergste is, is die onzekerheid. Hoe lang gaat het duren. 2 weekjes redden we wel. Een maandje zou ook nog wel goed komen uiteindelijk. Maar wat nou als het maanden gaat duren? Of nog langer? In de tussentijd doen we maar zo zuinig mogelijk. Bieden we onze diensten tegen een klein tarrief aan om toch nog een paar opdrachten te krijgen.. om toch nog iets van inkomsten te krijgen. En genieten we maar van de mooie strandjes die we hier hebben. Want de wereld is dan wel in crisis, we moeten er toch het beste van maken.