al weer 6 jaar op Curacao

Ondertussen zit ik al weer 6 jaar op deze rots in de Caribische zee. Ruim 6 jaar. 13 December was de dag dat ik 6 jaar geleden hier aankwam. Toen ik thuis kwam. Ik was te druk om te schrijven. Ik dacht dan plaats ik rond de jaarwisseling wel een blog. Toen was ik nog drukker. Nu eind januari en alle werkopdrachten van de kerstvakantie weer een beetje bijgewerkt zijn, heb ik de tijd genomen om even een blogje te schrijven.

Dus hier zit ik – uiteraard op het strand – met mijn laptopje weer eens te schrijven over mijn leventje op Curacao. Jaren geleden deed ik dat elke week. Nu eigenlijk al lang niet meer. Toch voelt het nog zo kort geleden. Het voelt niet alsof ik al 6 jaar hier woon. De tijd vliegt voorbij en ik herinner het nog als de dag van gister dat ik op Schiphol stond en van iedereen afscheid nam. Precies 6 jaar later stond ik weer op Schiphol. Afgelopen december was ik een weekendje in Nederland en onbewust had ik de terug vlucht op precies dezelfde dag gepland.

Het was wel leuk om iedereen weer te zien, maar elke keer als ik in Nederland ben, bevestigt weer hoe blij ik ben met mijn keuze om weg te gaan. Het enige wat ik kon denken de hele tijd was ‘je zou hier maar moeten wonen’. De kou, de grijze lucht, om depressief van te worden. 3 dagen was dan ook weer lang genoeg.

De kou en het slechte weer waren voor mij de belangrijkste redenen om weg te gaan uit Nederland. Maar het is niet alleen dat wat me hier zo gelukkig maakt. Iets waar ik me voorheen niet eens zo aan stoorde, maar waar ik hier ben achter gekomen wat zo fijn is, is het leven zonder alles te moeten plannen. Hier ben je zo lekker vrij. Ik weet niet wat ik volgende week ga doen. Ja vast ergens een drankje doen of hapje eten. Waar en met wie? Dat zien we dan wel. Gewoon iedereen die mee wil. In Nederland moest ik altijd weken – soms zelfs maanden – vooraf al plannen om met vrienden af te spreken. Iedereen is zo druk met z’n eigen leven. Ik hou van dit vrije leventje, meer als dat ik me vooraf kon voorstellen.

Misschien is dit ook wel even een mooi moment om stil te staan met wat ik afgelopen jaren allemaal mee heb gemaakt. ‘T is toch al een onsamenhangend verhaal dit. Net zoals mijn leven overigens haha. Sommige van jullie volgen me al heel lang en weten dat ik niet alleen hier ben gekomen. Voor iedereen die nieuw is.. 6 jaar geleden kwam ik hier samen met mijn ex. Die relatie ging binnen een jaar uit. Op Curacao gaat alles snel kapot. Vooral relaties. Het was spannend om er ineens alleen voor te staan. Ik kende het eiland nog niet heel goed, en was hier zonder werk, zonder opleiding, zonder inkomen. Ik weet dat de meeste mensen dachten dat ik zou falen. Dat ik het hier niet alleen zou redden. Deze is voor jullie: f*ck jullie, i made it! Alleen.

En natuurlijk is dat met vallen en opstaan gegaan. Ook ik heb het niet altijd even makkelijk gehad. Maar ik heb nooit opgegeven en kei hard gewerkt om te staan waar ik nu sta. De fotografie heeft me altijd getrokken en 5 jaar geleden heb ik de keuze gemaakt om daar iets mee te doen. Uiteraard kon ik daar niet meteen van leven, maar heb er van alles naast gedaan. Zo heb ik een aantal jaren als makelaar gewerkt, heb ik eiland tourtjes gedaan,  en heb ik teksten geschreven en andere kleine freelance opdrachten. Ondertussen werk ik alleen nog maar als fotograaf en kan ik daar prima van leven. Zelfs corona heb ik overleefd, al was dat soms ook wel erg zwaar en stressvol. Als zelfstandige betekend het gewoon geen werk, geen inkomen. En tijdens de lockdowns van Curacao kon je gewoon niet echt werken. Laten we hopen dat dat voorbij is.

In 6 jaar tijd heb ik ook in 6 verschillende huizen gewoond. Ja dat zijn er veel, dat weet ik. En nee, verhuizen is geen hobby van me. Ik ben begonnen op Grote Berg, maar dat huis was te duur voor mij toen ik er alleen voor kwam te staan. Dus huisgenootje erbij, maar dat klikte echt totaal niet. Gelijk klaar met huisgenootjes en iets voor mezelf gezocht. Een leuk appartement in Julianadorp werd het. Hele leuke tuin en fijne wijk, maar het huis was oud, en de eigenaar vond het niet heel belangrijk om dingen te maken als ze kapot waren. Na een jaar was ik daar klaar mee, en ben ik naar een nieuwbouw appartement gegaan in Veeris. Ik leerde een nieuwe man kennen een jaar later en toen we gingen samenwonen zijn we naar bandabou gegaan. Opzich een leuk huis hadden we daar, met prachtig uitzicht. Maar het was groot en werd snel vies. Daarnaast wilde ik een zwembad. Dus zijn we naar Cas Abou verhuisd. Dat was echt een heerlijk huis en plekje. Soms mis ik het nog. Maar die afstand hè.. De relatie ging uit en ik kreeg weer een actief sociaal leven en was vaak meerdere keren op een dag in de stad te vinden. Soms zat ik wel 3 uur op een dag in de auto. En dat is veel voor op Curacao. Na enkele maanden toch maar besloten om weer naar de stad te verhuizen, en nu woon ik al weer een maand of 4 in St Michiel. Erg moeten wennen aan mensen en geluiden om me heen, maar ondertussen vind ik het heel fijn wonen hier. Hoe lang zou ik hier blijven?

De tijd gaat zo hard hier. Time flies when you’re having fun. En dat heb ik zeker. Het leven is zo mooi op dit eiland. Ik werk hard, maar elk weekend voelt als een mini vakantie. Zelfs na al die jaren vind ik het nog steeds heerlijk om naar het strand te gaan. En ja zelfs na al die jaren kan ik soms nog steeds niet geloven dat dit gewoon echt mijn leven is. Vroeger droomde ik altijd van dit leven. Nooit gedacht dat dat ooit werkelijkheid zou worden. En nu zit ik hier gewoon al weer 6 jaar mijn droomleven te leven.

Laat ik maar eens een einde maken aan dit onsamenhangende verhaal. De zon begint ook op m’n scherm te schijnen, dus ik zie het allemaal niet zo goed meer. Tijd om te stoppen dus.

Ayo Dushi’s.