één grote chaos.

Ik weet niet hoe ik moet beginnen. Óf ik er over moet beginnen. Sommige dingen zijn te privé. Maar als je privé leven zo goed als compleet op internet staat en wekelijks door vele mensen gelezen wordt, dan moet je soms wel. Het zou raar zijn om niets te vertellen. Ik voel ook een band met jullie. Spreek veel van van jullie regelmatig. Het moet gewoon. Hoe moeilijk ook.

Dat er vorige week geen weekoverzicht online gekomen is heeft een reden. Niet dat ik die week niets gedaan heb. Maar omdat het raar voelde om over koetjes en kalfjes te schrijven terwijl het één grote chaos in mijn hoofd was.

Ik val maar meteen met de deur in huis. Mijn vriend en ik gaan uit elkaar. Scheiden. Ik wil verder niet teveel in de details treden. Enigszins een beetje privacy behouden. Maar het is ontzettend snel gegaan. Er waren twijfels. Nog maar net. En dan wordt ineens de keuze voor je gemaakt om het meteen uit te moeten spreken.

Mijn beste maatje ben ik kwijt. Hij gaat terug naar Nederland en ik blijf hier. Het voelt zo onwerkelijk. Samen blijven was geen optie, maar om nu echt onze wegen te scheiden voelt zo ontzettend klote. Het doet pijn om iemand te laten gaan waar je van houdt. Maar als je niet voor 100 procent voor iemand kan gaan dan moet je hem wel laten gaan. Juist ómdat je van hem houdt.

Gelukkig gaan we nog wel goed met elkaar om. We wonen nog gewoon samen en kunnen ook nog met elkaar leuke dingen doen. Soms met een lach, soms met een traan.

Hier laat ik het even bij. Het is even een zware periode. Vandaar dus ook dat er de laatste tijd geen nieuwe blogs online kwamen. Mijn hoofd stond er niet naar. Er kwam niets uit..