Hier heb ik het nog nooit over gehad op mijn blog, maar ik ga het toch even doen. Ik ga het hebben over het áller moeilijkste – althans, dat vond ik – waar je mee te maken krijgt als je de keuze hebt gemaakt om te gaan emigreren.
Waar ik het over heb?
Je vrienden en familie vertellen over je plannen. Ze vertellen dat je ze gaat verlaten. Dat je wilt verhuizen naar een klein tropisch eilandje op zo’n 8000 kilometer van ze vandaan.
Augustus 2014 – Wij hebben de keuze gemaakt dat we weg willen. Weg uit Nederland. We hadden onze zinnen gezet op Curaçao, maar we zijn er nog nooit geweest. Eigenlijk willen we wachten totdat Curaçao zeker ons nieuwe thuis wordt. Dus wachten totdat we er een keer zijn geweest.
Dat gaat niet. We staan namelijk op het punt om het huis van mijn ouders over te kopen. De afspraak bij de bank staat al gepland. Dus we moeten het wel nu vertellen.
We gaan het eerst vertellen aan de ouders van mijn vriend. Dat lijkt ons iets makkelijker. We stappen met lood in onze schoenen in de auto. We zitten met ons hart in de keel bij hun op de bank te praten over koetjes en kalfjes. Elkaar steeds aankijkend, van zullen we nu? Natuurlijk zijn ze niet blij met het nieuws, maar we hadden het eigenlijk erger verwacht haha.
Nu mijn ouders nog.. Dit is nog moeilijker, want behalve dat we weg gaan, wil dat ook zeggen dat we niet hun huis over willen kopen, en niet het bedrijf willen overnemen. Iets waar we toch al een aantal jaar naar toe aan het werken zijn. Dus ook daar zouden oplossingen voor bedacht moeten worden. Na nachten lang slecht slapen is het eindelijk zo ver. We gaan naar hun toe. Van te voren hadden we al gebeld dat we slecht nieuws voor ze hebben, zodat ze zich wat voor kunnen bereiden.
Ook hun zijn niet blij, maar als dit onze beslissing is dan moeten we daar voor gaan. Maar er moeten nu eerst oplossingen komen voor alle problemen die onze beslissing met zich meebrengt. Want wat moet er nu gebeuren met het bedrijf en het huis.. We komen overeen dat ik tot en met 2016 in het bedrijf blijf zitten, tenzij we eerder een oplossing vinden. Wie weet wil mijn broertje of zusje het bedrijf en huis wel overnemen. Maar tot dan moeten we het stil houden dat we gaan emigreren. We wonen in een klein dorpje, waar mensen nogal graag roddelen. En er moeten natuurlijk geen geruchten ontstaan die schadelijk zijn voor het bedrijf.
Alleen een paar vrienden heb ik er over verteld. Met sommige had ik het er al over gehad terwijl we er alleen nog maar over na aan het denken waren. Andere heb ik het pas verteld toen we de beslissing genomen hadden. De reacties waren verschillend. Sommige waren verbaasd, maar de meeste hadden eigenlijk niets anders verwacht van mij. Die zijn het met mij eens dat ik niet in Nederland thuis hoor haha.
December 2014 – Een tijdje geleden hadden mijn ouders het al tegen mijn broertje verteld, met de vraag of hij interesse had in het bedrijf. Hij zag meer in onze nieuwe plannen en zit momenteel dus al in Curaçao. Ja, we hebben hem een beetje aangestoken haha. We moesten tot februari wachten met het vertellen tegen mijn zusje. Zij was net een nieuwe opleiding gestart en mijn ouders willen niet dat ze die zomaar opgeeft voor het bedrijf. De opleiding was lastig en dan pas zou ze te horen krijgen of ze kans had om het te halen. Toch vertellen we het eerder. Mijn zusje blijkt namelijk zwanger. Ik vind dat we het nu wel moeten vertellen.
Mijn zusje stopt met school, gaat voor het kindje en wil het bedrijf overnemen. En gaat in mijn ouders huis wonen als wij hier weg zijn. Soms grap ik wel eens dat ze gewoon mijn leven over neemt, en zeg ik tegen mijn vrienden dat ze wel bij haar op de koffie kunnen als ze mij missen.
Nu hoeft het eigenlijk niet meer ‘geheim’ te blijven. Met sinterklaas vertellen we het tegen mijn schoonzussen. Mijn vriend heeft het tegen zijn vrienden verteld. En de reacties, die liepen nogal uiteen..
Het hoeft nu niet meer geheim te blijven, maar we wachten toch liever totdat we in februari in Curaçao zijn geweest, en we dus ook zeker weten dat we daar willen gaan wonen. Gewoon voor het geval het toch niet bevalt. Dat we dan niet tegen iedereen hoeven te zeggen, we gaan toch niet..
Maar ik zou ik niet zijn als ik ‘t toch niet eerder de wereld in zou helpen.
8 januari 2015 – Ik kan niet meer wachten. Mijn website is klaar. Mijn eerste artikel is al lang klaar. Ik gooi de boel online en deel de link op facebook. Met het artikel waarin ik vertel dat we – waarschijnlijk naar Curaçao – gaan emigreren.
Zo, nu weet iedereen het. Wij gaan emigreren!
Nu ik dit zo typ, voelt het alsof het gisteren was. Toen was ons leven nog zo onzeker. Het voelde als een eeuwigheid totdat we konden gaan. Nu, ruim een jaar later is het gewoon bijna zover.
Nog steeds heb ik het gevoel dat niet iedereen achter onze keuze staat, maar de meeste mensen zijn gelukkig blij voor ons.
Een vraag aan de mensen die ooit geëmigreerd zijn, of op het punt staan om te emigreren.. Hoe heb jij het verteld, en hoe reageerden jouw vrienden en familie erop?
* Lees hier heel ons verhaal over onze emigratie naar Curaçao.
16 reacties
Wauw, wat een spannende stap! Heel cool! Ik zelf zou ook graag in het buitenland willen wonen. Misschien voor een paar jaar, misschien voor langer… Succes!
Pff jullie zaten wel in een lastige situatie zeg. Ik vind het knap dat jullie gewoon als jezelf hebben gedacht. You go girl! Ik ben ook “geemigreerd” naar België, maar dat was meer vanwege de studie. Ik heb het ook nooit gezien als een lange termijn oplossing en ik wil stiekem wel terug naar Nederland (A)
ooh echt!? ik heb altijd gedacht dat je een echte belg was haha. Ga je ook weer terug komen naar NL dan?
Weet je dat ik hier he-le-maal nog niet bij stil gestaan heb. Mijn vriend en ik gaan misschien emigreren naar Curacao. Als het gebeurd, dan gaat het ook ineens in een snel tempo. Het zijn spannende tijden. De plannen en de mogelijkheid lijken er te zijn. We zijn zelf een beetje overdonderd. Onze vrienden en families weten wel dat we ooit een keer gaan emigreren. Dat kan niet anders met het werk dat mijn vriend doet. Maar hoe we het gaan vertellen, geen idee. We moeten eerst wachten totdat het zeker is. Er is zó veel om rekening mee te houden. Wat dat betreft ben ik ontzettend blij met je site.
Wat bijzonder om jouw verhaal te lezen. Echt super gaaf dat jullie dit toch gewoon doen. Gewoon jullie eigen pad volgen en datgene doen waar je gelukkig van wordt! Kan me inderdaad voorstellen dat het niet makkelijk is geweest. Maar dat is volgens mij de grootste fout die mensen maken, dingen doen omdat anderen dat van hen verwachten. Geniet van de laatste voorbereidingen! Ik blijf jullie volgen 😉
was idd niet makkelijk maar we gaan nu wel mooi ons eigen pad. DAnkjewel en leuk!
Lijkt me enorm lastig zeg! Jeetje. Ik weet ook niet hoe ik zou reageren als iemand die dichtbij mij staat zou emigreren.. best ‘heftig’, als je diegene vaak ziet.
ja, ik zou het zelf ook echt niet leuk vinden als iemand anders weg zou gaan. Je krijgt er dan niets voor terug.
ik ga nu, en zie daardoor mijn vrienden en familie veel minder, maar krijg er wel heel veel voor terug.
Wat interessant om te lezen! Toen ik naar Londen ging verhuizen heb ik eigenlijk niets dan positieve reacties gehad. Nu is Londen ook een stuk dichterbij, dat scheelt vast ook een hoop.
Mijn vriend was al eerder aan het solliciteren hier en dat wist iedereen, dus ze zagen het ook wel aankomen. Toen ik m’n vader belde dat hij de baan had en we dus echt gingen verhuizen schreeuwde hij alleen maar “wat fantastisch! Natuurlijk ga je mee! Niet over nadenken, dit MOET je doen!” Ze waren zelfs zo enthousiast dat ik een beetje beledigd was hahaha. M’n ouders vonden het ook echt iets voor mij.
ik denk dat dat idd wel scheelt die afstand. in londen ben je sneller dan bijvoorbeeld in groningen vanuit t zuiden.
hahaha ja snap dat je je dan een beetje beledigd voelt, maar t is vast blijdschap voor jou geweest 🙂
Oh wat lastig, ik kan me voorstellen dat het vooral lastig was om het aan je ouders te vertellen. Ik heb me ook lang schuldig gevoeld dat ik niet bij mijn vader in de zaak wilde. Het bedrijf was eerst van mijn grootvader en hield nu opeens ‘op’. Maar achteraf wel beter, want de markt is helemaal niet goed meer. Alles heeft een reden, denk ik dan. Voor jullie trouwens wel heel fijn dat je zusje het gaat overnemen en ook het huis. Zonder schuldgevoel emigreren! Niet dat dat nodig was…maar toch…
ja ik vind het ook fijn dat ze t overneemt. niet alleen dat t in de familie blijft, maar nu kan ook ook mooi een jaar eerder weg hahaha.
wat voor zaak heeft/had je vader?
Pfff heftig zeg! Het lijkt me vooral heel lastig dat je je ouders moest ’teleurstellen’ zeker omdat ze op jullie gerekend hadden.
Maar ik weet zeker dat hoe dichter het bij komt, mensen jullie plannen wel meer snappen ( zeker met dat rotweer hier) en als ze zien hoe gelukkig jullie daar zijn komt het vasr allemaal hoed!
ja was idd wel even lastig.
maar ik hoop ook dat dat goed komt. en zo niet, dan niet. Wij gaan gewoon onze dromen achterna, en als mensen dat niet willen begrijpen is dat niet ons probleem.
Kriebels krijg ik hier van 🙂 Zo herkenbaar is dit. Bij mij ging het alleen iets anders, omdat ik natuurlijk een relatie begon met een Colombiaan waarvan iedereen wist dat hij terug moest naar zijn land. Mijn ouders (en vrienden) zagen het dus al aankomen en ik heb dit dus ook makkelijk verteld. Mijn ouders zijn nogal angstig aangelegd en hebben maandenlang gehoopt dat ik toch niet zou gaan. Met name mijn moeder kwam echt heel lang elke week wel weer met een andere reden waarom ik hier moest blijven. Dat was niet fijn, maar ik begrijp mijn ouders ook dat het heel moeilijk voor hen was (en is). Omdat ik altijd nogal een reiziger ben geweest en iemand die haar eigen weggetje wel gaat, reageerden de meeste vrienden precies hetzelfde: oh ja dat is écht iets voor jou. 🙂 Niet dat ze er blij mee waren, maar begrip en steun kreeg ik zeker. Mensen die ik niet goed kende reageerden vaak vervelend als ik zei dat ik naar Colombia ging emigreren. Dat is toch gevaarlijk, straks kom je bij de FARC, wat als je wordt berooft, wat als de relatie misloopt… velen spraken hun twijfels openlijk uit. Op zich ok, maar veel is gebaseerd op vooroordelen (die voor Colombia nogal ongunstig zijn) door mensen die Colombia alleen kennen van Spoorloos of onze Nederlandse bij de FARC. Ohja en ik kom ook uit een klein dorp. In het begin wilde ik niet dat iedereen het wist totdat het 100% zeker was. Inmiddels blijkt dat contacten goed te zijn onderhouden en willen mensen graag bij me op bezoek komen. Ik begrijp dat voor jou de situatie lastiger was en er ook meer mee gemoeid ging. Er zijn altijd mensen die je tegen willen houden of het gewoon niet begrijpen. dat is vervelend, maar doe je niks aan. Het is jouw leven 🙂
ik wist niet dat je hem hier hebt leren kennen. ik was er eigenlijk standaard vanuit gegaan dat jij ‘m daar tegen gekomen bent haha.
En zit je ondertussen al bij de FARC? haha grappig (en eigenlijk ook wel vervelend) al die vooroordelen die mensen hebben. Vanuit Curacao gaat er een rechtstreekse vlucht naar colombia dus wie weet ga ik nog wel eens daar op vakantie! heb gehoord (en niet alleen van jou haha) dat het daar echt wel heel mooi is.